Ճակատամարտը տանուլ չտալ

Այսօր բարեկամ ընտանիքներից մեկը ևս գաղթեց արտասահման: Իմ բոլոր փաստարկումներն առ այն, որ ամենավատ իրավիճակներում անգամ հայրենիքում ապրելն ավելի արդար ու հեռանկարային է, այլևս չունեն նախկին ներգործությունը, և, ընդհանրապես, շատ դժվար է հիմա խորհուրդ տալ ճակատագրի աղետալի ոլորաններով անցած մարդկանց: ԽոսքՆ արցախցիների մասին է:

Նրանց մի զգալի մասը պատճառաբանում է, որ իրենց դավաճանված են զգում նաև Հայաստանում, և ավելի լավ է օտարների մեջ ապրել, քան՝ յուրային չարակամների:

Կա մի խումբ, որ այլ դիրքորոշում ունի.

«Կմնանք էստեղ, մեր ջանքերը կներդնենք էս դավադիր իշխանությունների հեռացմանը, և մեր պարտքը կատարած՝ նոր կհեռանանք Հայաստանից»: Իսկ շատերը դեռևս անորոշության մեջ են, չգիտեն ինչպես վարվել: Նրանց ներկան ծանր, և հաճախ՝ նվաստացուցիչ է իշխանական-պետական և առանձին խմբերի վերաբերմունքից: Երբ կա նաև սրտագին աջակցություն բազմաթին հայաստանցիների կողմից: Բայց դա ակնհայտորեն բավարար չէ: Էդ նեղսրտված մարդիկ ուղղակի իրենց տեղը չեն գտնում, նրանք լուրջ զորակցության կարիք ունեն:

Ինձ հուսադրում են նրանք, ովքեր հաստատուն վճիռ ունեն՝ ապրել Հայաստանում, մասնակիցը լինել էստեղ սպասվող դրական փոփոխություններին և սպասել էնքան, մինչև կստանան տունդարձի հնարավորություն: Տեղահանվածների ո՞ր մասն են կազմում էսպես մտածողները. վիճակագրություն չկա, մնում է հուսալ, որ նրանք ավելին են, քան կարելի է սպասել: Գոնե էստեղ գոյութենական ճակատամարտը չպետք է տանուլ տալ, հակառակ դեպքում վերջնականապես կփոշիացնենք էն ամենը, որ մեր ու նախորդ սերունդները ստեղծել ու պահել են ամեն գնով:

Հրանտ ԱԼԵՔՍԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ